«Στη διάρκεια της καριέρας μου έχασα 9.000 σουτ και έφυγα από το γήπεδο με σκυμμένο κεφάλι επειδή είχαμε χάσει με ντροπιαστικό αποτέλεσμα πάνω από 300 φορές. Είκοσι έξι φορές έχασα την πιο κρίσιμη – τελευταία μπαλιά του αγώνα. Το ότι έχω αποτύχει τόσες πολλές φορές αποτελεί τη μεγαλύτερη αθλητική μου επιτυχία».
Τα παραπάνω λόγια δεν ανήκουν σε κάποιον τυχαίο αθλητή, αλλά σε έναν από τους σπουδαιότερους μπασκετμπολίστες του κόσμου – τον Μάικλ Τζόρνταν και ορίζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη σημασία της ήττας για την καριέρα και τη μεγιστοποίηση της απόδοσης ενός αθλητή.
Αντίστοιχα, ο Περικλής Ιακωβάκης σε διάφορες συνεντεύξεις του έχει δηλώσει «Οι δύσκολες στιγμές και οι ήττες με τροφοδοτούσαν για την επόμενη χρονιά».
Υπάρχουν σε όλα τα αθλήματα, εκατοντάδες περιστατικά αθλητών πολύ υψηλού επιπέδου όπου πήγαιναν ως φαβορί σε κάποιο αγώνα ο οποίος τελικά εξελίχθηκε σε πανωλεθρία.
Η αποτυχία και η ήττα αν αντιμετωπιστούν σαν μια διαδικασία μάθησης και χρησιμοποιηθούν γνωστικά ως δίαυλος αυτό-βελτίωσης και ωρίμανσης, είναι βέβαιο ότι μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούν να επιφέρουν στην αθλητική πρόοδο του ατόμου. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αθλητές έχουν απογοητευτεί τόσο πολύ από ένα κακό αποτέλεσμα ώστε έχουν φτάσει σε σημείο να εγκαταλείψουν ακόμη και τον αθλητισμό επειδή έχουν αισθανθεί ανίκανοι και ανήμποροι να υπερασπιστούν το ταλέντο τους και την όλη προσπάθεια τους.
Το να επανέρχεσαι μετά από μια οδυνηρή ήττα ή μετά από ένα κακό αποτέλεσμα αγώνα είναι αυτό που οι Αθλητική Ψυχολογία ονομάζει Ψυχική Ανθεκτικότητα και εστιάζεται στο:
Να ανταπεξέρχομαι σε δύσκολες / στρεσογόνες καταστάσεις
Να επανακάμπτω μετά από αποτυχίες / τραυματισμούς
Να επιμένω
Να παραμένω ήρεμος / συγκεντρωμένος / με αυτοπεποίθηση
Σημαντικό είναι να γνωρίζει ο αθλητής τις αιτίες που τον οδήγησαν στην ήττα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος ώστε να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη και να μπορέσει να αξιοποιήσει προς όφελος του τις συνθήκες που τον οδήγησαν στο άσχημο αποτέλεσμα. Η απόδοση της ήττας στην «κακή τύχη», στην «άσχημη αθλητική μέρα» ή σε εξωτερικούς παράγοντες όπως ο διαιτητής, ο καιρός ή ο «Ερμής» που ήταν ανάδρομος μόνο εκλογίκευση και σοβαρή αθλητική πρακτική δεν αποτελεί.
Οι αθλητές που αναλαμβάνουν το μερίδιο της ευθύνης τους για την ήττα είναι εκείνοι που είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και έχουν αναπτύξει υψηλή συνειδητότητα για την ανάλυση της απόδοσής τους. Γνωρίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν την επόμενη φορά το αποτέλεσμα αν τροποποιήσουν και αλλάξουν τις συνθήκες εκείνες που τους έφτασαν στην ήττα και για τις οποίες οφείλουν πάνω από όλα οι ίδιοι να ενεργήσουν προκειμένου την επόμενη φορά να μην έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Εδώ υπεισέρχεται η εκπαίδευση στην απόδοση αιτιών. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η νίκη στο μυαλό του αθλητή/τριας είναι τόσο σημαντική που γίνεται αυτοσκοπός.
Όταν η ήττα δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως παράγοντας κινητοποίησης και βελτίωσης τότε η εστία ελέγχου είναι εξωτερική και μειώνεται η αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού και της αυτονομίας του ατόμου καθώς, επίσης και τα εσωτερικά του κίνητρα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο αθλητής, να μειώνει το αίσθημα της αυτό-αποτελεσματικότητας και αυτοπεποίθησης του και να ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος αρνητικών σκέψεων και προσδοκιών για τους επόμενους αγώνες.
Προκειμένου λοιπόν να μετατρέψετε την ήττα σε θετική για εσάς ανατροφοδότηση και να τη χρησιμοποιήσετε προς όφελος σας υιοθετήστε τα παρακάτω:
•Αποδεχτείτε το γεγονός ότι δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς αποτυχίες και χρησιμοποιήστε τις ήττες σαν ευκαιρίες προκειμένου να μάθετε από αυτές
•Μην αποφεύγετε την ευθύνη των λαθών ή αποτυχιών σας, ωστόσο, μην μένετε καθηλωμένοι στην απογοήτευση
•Μετατρέψτε στο μυαλό σας το άσχημο αποτέλεσμα από απειλή σε πρόκληση
•Κάντε ανατροφοδότηση με το πέρας του χαμένου αγώνα, βρείτε τι έφταιξε και επαναπροσδιορίστε τους στόχους της επόμενης ημέρας
•Παραμείνετε θετικοί στη σκέψη ότι μπορείτε να επανακάμψετε παρά την όποια δυσκολία και συνεχίστε να προσπαθείτε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα
Πηγη: segas.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου